دولتمند

لباس عاریت چو از هردو شد سلب چه دانی فرق دولتمند و درویش

هر که با اهل خود وفا نکند نشود دوست روی و دولتمند

گر دوست ندارند مرا دولتمندان بهتر که تهیدستان دارندم دشمن

ای غمت شادی دولتمندان لب امید به یادت خندان

وان که او دیو آز کرد به بند او بود بی‌نیاز و دولتمند

چون ز اخلاص گشت دولتمند ذکر او خواه پست و خواه بلند

چو بستند آن دو دولتمند را سخت زمانه بست دست دولت و بخت

به قبرستان گذر کردم کم وبیش بدیدم قبر دولتمند و درویش

سر شمع‌ست دولتمند و من پروانه اویم که از فیضش مرا هم شعله شامی در میان گیرد

سیاست‌پیشه دولتمند گردد چرا من زین عمل خسران گرفتم