دولت سرا

بر در دولت سرای یأس رفتم شب به عجز باز می‌شد تا در فیض سحر من در زدم

شاها! روا مدار که «ترکی» تمام عمر محروم ماند از در دولت سرای تو

بساط فرح بخش دولت سرایت برابر به فردوس می‌کرد رضوان

از در دولت سرایت دل نمی‌آید برون ور برون آید به خواهش خواهشش بادا حرام

آستانت بوسه داده هر صباحی آفتاب تا تواند شد مگر قندیل این دولت سرا

هر جا که رخت جاه و جلال تو افگند آنجای عیش خانه و دولت سرای باد

تا ترا دولت سرا گردیده، می بوسد سپهر آستان خانه ی زین ترا، یعنی رکاب

به پیش تخت شاهنشه فرا داشت سرافرازم در آن دولت سرا داشت

به دارای دولت سرافراختم ز دارا به دولت سرانداختم

خاصه در دولت سرائی کاندر او مدحت سرای تنگ سیم اندوزد و بیرون شود با تنگ سیم