دوشین

به یاد یار نوشین باده می‌خَورد نشاط و عیش دوشین تازه می‌کرد

ساقی ز درد دوشین جز درد سر چه گویی می ده که عمر اهلی ضایع به گفتگو شد

بر سر خوان وصال از حسرت دوشین سلیم در دهن چون شبنم گل آب شد دندان ما

ملک بر وعدهٔ دوشینه برخاست حریفان باز جست و مجلس آراست

از فغان و آه ما دوشینه در صحن چمن مرغ شبخوان از درخت خویش نالیدن گرفت

بتا از آن می دوشینه ساغری در ده بیاد مجلس میر بزرگوار امروز

هنگام صبوحست حریفان خیزید وان باقی دوشین بقدح در ریزید

چو دانست اوضاع دوشینه را بینباشت زین داستان سینه را

صَباحَ الخیر زد بلبل، کجایی ساقیا؟ برخیز که غوغا می‌کند در سر خیالِ خوابِ دوشینم

بده آن باده دوشین که من از نوش تو مستم بده ای حاتم عالم قدح زفت به دستم