دوس

گر نماند نرگس و نسرین ببستان باک نیست چشم و روی دوست کار نرگس و نسرین کند

ای تیر کمان ابروی دوست مرغ دل ما در انتظار است

می‌رود هرکس به رسمی در طریق عشقِ دوست راهِ ما آمد فنا و نامرادی زاد راه

رازهای گلشن فردوس را بر زمین از آسمان آورده‌ام

پر همی‌بیند سرای دوست را آنک از نور الهستش ضیا

تو اگرچه ناگزیری ز نصیحت من ای دوست نبود مرا گریزی ز کمند مشگمویان

امید و رنج خود بر باد دادم چو راز دوستی بر وی گشادم

گر دوست شه دست ره ته سر بما لنّی بو اون هشت و چار نظر با تو بئی بو

مکن ای دوست اگر بتوان کرد هر چه از شور وز شر بتوان کرد

چشم بر کار دوست دار چنان که غیوران بر اهل پردهٔ خویش