دهم

قدحی رسان به جانم که برد به آسمانم مدهم به دست فکرت که کشد به سوی پست او

این زمان گر بچخد با دل من بدو ساغر دهمش باز جواب

بود هم مرهم ریش اندران گنج بودهم نوش و هم نیش اندران گنج

با من چو کلف بخت سیاهی‌ست‌ که صدسال در ماهش اگر غوطه دهم نور نگیرد

هست در فقر صغیرا گهری کز پی آن پور ادهم ز سر تاج و نگین میگذرد

ز حسن و عشق، به هر گوشه فتنه‌ها انگیخت؛ که شرح می‌دهمش، گرچه شرح نتوان داد

کی نهم جام می از کف چون دهم آسان ز دست گوهری کز چشمه خضرم بدست افتاده است

بازگویم هر زمان رازی دگر در دهم هر ساعت آوازی دگر

به بوی زلف مشکین تو عمریست که جانی می دهم باشد بمیرم