دنیاپرست

سؤالی چند ما را بود زین پیش نه از دنیاپرست از سر درویش

چو مهرت به دنیا ز حق بیش شد تو دنیاپرستی نئی حق‌پرست

حزین گر می گشودم پرده از کار جم و جامش دل دنیاپرستان را، ز عالم سیر می کردم

دنیاپرست گر به مثل هم چو سنبله بر آسمان پرد نبرد سر ز زخم داس

تکبّر کند مرد دنیاپرست شود سرگران، خوشه چون دانه بست

فکر عقبی نیست صائب در دل دنیاپرست جغد را ویران گواراتر زآبادی بود

دل دنیاپرستان، از طمع خالی نمی‌باشد به عالم، چشم سیر از کاسهٔ سائل چه می‌خواهی؟

سراب از حیله دنیاپرستان سر به صحرا زد سزای آنکه در این عهد آید از عدم بیرون

هرچه گویم عیب این دنیاپرستان با خود است کار دنیا را نیرزد غیر مشت نابکار

مهر زر هم از دل دنیاپرستان می‌رود سکته می‌گردد به زور دست اگر از زر جدا