دلگیر

ای آفتاب اندر نظر تاریک و دلگیر و شرر آن را که دید او آن قمر در خوبی و حسن و بها

بی قراری های من منزل نمی داند که چیست نیست چون ریگ روان دلگیری از رفتن مرا

روز و شب آیند دلگیر و سیه پوشم به چشم خانه چشمم تو گویی خانه ماتم بود

چون شام غریبان است دلگیر سر زلفت هر چند که رخساری چون صبح وطن داری

دلگیر به پرسش من آمد پنداشت که من هنوز هستم

یار زیرک طبع و نازک گوست دلگیرش مساز هان «نظیری » نکته ای می پرس در هر باب ازو

باز روز آمد به پایان شامِ دلگیر است و من تا سحر سودایِ آن زلفِ چو زنجیر است و من

ز دلگیری همن چون غنچه می پیچم به خود صائب برون آرد اگر صد گلستان سر از گریبانم

بود چون خنده دزدی در پس دیوار هر برگش سرای غنچه قدر قفل دلگیری نمی‌داند

نیست پیکان تو از سینه صائب دلگیر با لب خشک صدف، آب گهر ساخته است