دلداری

وین صورتها که بر در و دیواریست از روی خرد چو صورت دلداریست

دل بی لنگرم چون پا فشارد پیش دلداری که شوخی های او از جا درآرد کوه تمکین را؟

دیدهٔ امید را کردی سفید از انتظار دوستان را خود نبود این چشم از دلداری‌ات

ترا باشد به جای من همه کس مرا غیر از تو دلداری نباشد

حجت بالغه آن مظهر لطف یاری کرد رو جانب آن زن ز پی دلداری

من بی‌دلم ای نگار و تو دلداری شاید که بهر سخن ز من نازاری

جملهٔ یاران به دلداری او جمع گشتند آن شب از زاری او

چو شاعر وصف دلداری سراید بمن تشبیه روی وی نماید

دلی کو چون تو دلداری ندارد بر اهل عشق مقداری ندارد

ترادیدم چو نرم آهن دلی سخت ز دایه نیست دلداری زهی بخت