دل تنگ

مشو دلشاد از کاشانهٔ خویش مکن دل تنگ از ویرانهٔ خویش

به خیال چشم‌که می‌زند قدح جنون دل تنگ ما که هزار میکده می‌دود به رکاب‌گردش رنگ ما

گذشت حسن نگارم ز حد زیبایی نماند در دل تنگم از آن شکیبایی

بتی کز حسن در عالم نمی‌گنجد عجب دارم که دایم در دل تنگم چگونه خان و مان سازد؟

هر عقده که بینی به دل تنگ من امروز بگشای و بزن بر خم آن طره وکاکل

بر دل تنگم اگر کوهی نهی کاهی بود کآنچه جز هجر تو باشد بر دل من بار نیست

کاش بر من نرسیدی ستم عشق رخت که فرو مانده به حال دل تنگ خویشم

صبا تو حال دل تنگ ما نکو دانی به گوش یار رسان حال ما چو بتوانی

یاد تو نسیم صبح من غنچه بستانم بازآ که دل تنگم از بوی تو بگشاید

عمریست تماشایی سیر دل تنگم در غنچه شکسته‌ست دماغ چمن من