دسترس

چو باشد به گنج منت دسترس ببخشای و محروم مگذار کس

نیکویی کن چون که ترا دسترس است کاین عالم یادگار بسیار کس است

که کس را نباشد بدان دسترس خدا داند و من، دگر هیچکس

چون ترا بر هر چه خواهی داد ایزد دسترس پایمردی کن بلطف ابن یمین را دست گیر

بس کن این گفت خیال است مشو وقف خیال چونک هستت به حقیقت نظر و دسترسی

نیست در خورد خاکپایش لیک چه کنم دسترس بدانم بود

بغیر از دل، مرا غمخوار کس نه بجایی جز گریبان دسترس نه

قدم بیرون منه از پای خم تا دسترس داری که از خمیازه پا، مست در دست عسس افتد

نیکان عهد را به بدی کردن عذری بنه که دسترس آن دارند

همین نظرک نمیدانید چه غروری بمن میفروشد و چه عتابی بمن میکند، بنمک با محک والا چندین سال است شکوه او را به هیچ کس نکرده ام و او تا یک خورده دود در پای دیگ بچشمش میرود چه شکوه ها که نمیکند؟ فکر دیگر بکن از بهر دل آزاری من. کاش دسترس بخدمت شماداشتم و روزی هزار بار از زمانه نابکار آن طور ضرب میخوردم از هزار قند و شکر شیرین تر بود؛ با تو مرا سوختن اندر عذاب، یعنی خود مرا بسوزاند نه، العیاذ بالله طور دیگر، این جا نیت من حساب است نه شیخ، فدتک نفسی.