دستر

ندارم طمع بر زر و سیم کس وگرچند یابم بر آن دسترس

بنده چون مورست و او را دسترس پای ملخ تو سلیمانی به لطف خویش بپذیر این قدر

گر زانک ترا بکام دل دسترسست خوش باش که از جهان همین باب بسست

در جستنش روز و شبان گشتم قرین اندهان پایم ببوسد این جهان گر بر تو یابم دسترس

بدان زلف درازم دسترس نیست مبادا دست کس زینگونه کوته

پیرهن جستی ز من ایکاش بودی دسترس تا چو شاخ اندر خزان پوشمت از زر پیرهن

گر نداری دسترس چون منعمان بر سیم و زر سیم ناب اشک بر رخساره چون زر فشان

چو باشد به بخشش تو را دسترس سپاس از جهان آفرین دان و بس

ای دل گرت بعافیتی دسترس بود کوته مکن ز دامن او زینهار دست

فضای خانه و باغش هوس بود چه حاصل، خانه دور از دسترس بود