دس

جهان را چو دو دیدهٔ روزگار زمان را چو دو دستِ فرمان‌گزار

چرخ اعظم با علو قدر تو باشد زمین بحر قلزم با عطای دست تو باشد غدیر

مجال نیست که در شب کسی بر آرد سر ز بسکه دست برآورده اند عیاران

پای در سلسله باید که همان لذت عشق در تو باشد که گرش دست در آغوش کنی

بر تن استم بارش سنگ وکلوخ همچو گل از دست یاری شنگ و شوخ

فتاده پای فلک در پیش برون زرکاب شده وشاق ملک را عنان زدست رها

دوش تا هنگام صبح از وقت شام برکف دستم ز فکرت بود جام

آنکه کفش در سوال، کام و لب بحر بست وانکه دلش در نوال، دست و دل کان شکست