داشت

هله غافل ز بهاران چه طمع داشته ای گیر کامسال به رنگینی پار آمد و رفت

یوسف همدان که چشم راه داشت سینهٔ پاک و دل آگاه داشت

آنکه یک عمر، در این تنگ قفس داشت مرا گیرم آزاد کند، قوت پروازی نیست

دلدار چو در سینه دل نرم نداشت آزرد مرا و هیچ آزرم نداشت

هر قطره اگر چه جای در دریا داشت اما هر یک هزار استسقا داشت

دلم که آینه روی دوست داشت غبار صفای چهره او از دلم غبار ببرد

وانکه ایمان بدین خویش نداشت از بدیهای او مباش ایمن

شکایت کنان، گه ز سر، گه ز پشت چراغی که در دست خود داشت کشت

شبی داشتم صحبتی چون ارم نه اندوه ره داشت آنجا نه غم

تا به روز از پای او سر بر نداشت پای او از دیدهٔ تر برنداشت