خوگر

زانک دل ننهاد بر جور و جفاش جانش خوگر بود با لطف و وفاش

مردآیادر قفس یا با خیالت خوگرفت مرغ دل کومدتی شد ناله و زاریش نیست

خوگر من نیست چشم هست و بود لرزه بر تن خیزم از بیم نمود

یک نظر دیدم و دل با نیش مژگان خوگرفت یک تبسم کرد و سر با ترک سامان خوگرفت

زندگانی را سر تکرار نیست فطرت او خوگر تکرار نیست

هرکه شد همخانه با او خوگرفت همنشین گردید و بوی او گرفت

رزق‌جویی را ز بالا خوگرم تو ز بالا بر گشودستی درم

خوگر پیکار پیهم دیدمش هم خودی هم زندگی نامیدمش

یا ترا خون جفا با دل من برمی‌گشت یا دل غمزده بر خوی تو خوگر می‌شد

بنده را با خویشتن خوگر کند چشم و گوش و هوش را کافر کند