خونگرمی

خونگرمی زمانه ز من دست برنداشت از رنگ و بو چو برگ گلم تا جدا نکرد

با مرهم افسرده کافور نجوشد داغی که به خونگرمی ناسور برآمد

برادر خواند طغرا اهل عالم را ز خونگرمی چو یوسف عاقبت آزارها دید از برادرها

چشم خونگرمی ز هر افسرده خونی داشتن نبض آتش ز آستین موج پیدا کردن است

آن شوخ، انیس بوالهوس شد خونگرمی شعله، صرف خس شد

وطن از یاد به خونگرمی غربت نرود آب در لعل گران قیمت ازان می لرزد

رخ چون آفتاب ساقیان خونگرمیی دارد که از میخانه کس دامان تر بیرون نمی آرد

به بسملگاه شوق کینه پردازان من آن صیدم که از خونگرمی من دامن قصاب می سوزد

ز گل توقع خونگرمیم ز ساده دلی است که خار خشک به دامان من نمی چسبد

از لباس مشکفام کعبه خونگرمی ندید هر که زخمی چند از خار مغیلان برنداشت