خوشه چین

خوشه چین صاحب خرمن چه براند زدری گو مرانش که بخرمن زند از آه شرر

اگر خورشید روی من ببیند چو ماه از خرمن من خوشه چیند

به اشک من چه کنی عرض چشم تر اهلی که خرمنم من و صد چون تو خوشه چین دارم

ایفروغ رخت آتش زده بر خرمن ماه خوشه چین لب جانپرور تو روح الله

شو از مهر دل خوشه چین همه که کین یکی هست کین همه

به هر طرف نگری دورباش برق بلاست به گرد خرمن ما خوشه چین نمی باشد

چو کلکت دانه مشکین فشاند هزارش چون عطارد خوشه چین است

ای آفتاب از رخ خوب تو قرض خواه وی آسمان ز خرمن قدر تو خوشه چین

بود ماه دو هفته خوشه چین خرمن حسنش دهد فیض تجلی از جمالش مهر رخشان را

هر آن نوری که بینی در من، اوراست من اینجا خوشه چینم، خرمن اوراست