خوش نمک

خوش نمکی شد لبش، تره تر عارضش بر نمک و تره بین دل‌ها مهمان او

سوی یوسف رفت هم سیر فلک وز ملاحت کرد حسنش خوش نمک

از دیده جرعه دان کنم از رخ نمک‌ستان تا نوش جام و خوش نمک‌خوان کیستی

ز گل هرمز بجوش آمد دگربار که در شورم مکن ای خوش نمک یار

از گریه من عشرت او تلخ مسازید در بزمگه خوش نمکان شور نگنجد

شور محشر چه کند با دل صد پاره من؟ خوش نمک زخم من ار پسته خندان تو شد

حدیث خوش نمک ارمغان صحبت کیست؟ که درد از دل و آزارم از جگر چیدی

اسیران رومی نپروردمی همه زنگی خوش نمک خوردمی

از نمکدان تو هرچند اثر پیدا نیست خوش نمک گردد ازو هر که کبابی دارد

همه ساق زنگی خورم در شراب کزان خوش نمک‌تر نیابم کباب