خواست

حسن یکتا چه جنون داشت‌ که از ننگ دویی خواست بر سنگ زند آینه بر ما زده است

ابرو باران خواست هر کس تخم کشت کشت من شد سبز ز آب جویتو

پادشاهی وعده او خواسته ست بزم میهمانی او آراسته ست

کنون کآمدم رزم را خاستی جز آن دیدی آخر که خود خواستی

دل خواست ز خلق و خون شد از غم دل من گفتم: نبود ز هیچ دل کم، دل من!

سینه چون تنگست پر خون بود دل دیده خونابه پالا خواستیم

گرچه می‌خواست ترک محنت عشق بود در خاطرش محبت عشق

به ارجاسپ گفتند برخیز زود که برخواست از دشت آورد دود

دل خواست به ‌گردون نگرد زیر قدم دید آن بود که در یک نظر انداختن این شد

نبودش خواست درین تنگ قفس غیر چیزی که خدا خواهد و بس