خواب آور

بده ساقی آن می که خواب آورد شرابی که در مغز تاب آورد

ازین قصه دل پیچ و تاب آورد گذشت آن که افسانه خواب آورد

تو رفتی به میدان که آب آوری و یا بخت خواهر به خواب آوری

خواب آورد افسانه و بازش نبرد خواب چشم تو اگر بشنود افسانه ما را

سران را سر اندر شتاب آوریم مبادا که آرام و خواب آوریم

اگر زیادت خون خواب آورد پس چیست؟ مرا دو دیده پر خون و نیست در دل خواب

چشم یارم دوش بی هنگام خواب آورده بود وز تکبر غمزه شوخش عتاب آورده بود

خواب آورد فسانه و من خواب برده‌ام هرکه فسانه ز غمش آغاز کرده‌ام

ز بی قوتی و از بی قوّتی شاه بخواب آورد سر راه بر سر راه

گمانش که عم وی آب آورد نداند که مرگش به خواب آورد