خنب

مست پرده مست ساقی مست مطرب مست رود خنب مست و کوزه مست و باده مست و جام مست

در تماشای دل بدگوهران می‌زدی خنبک بر آن کوزه‌گران

گر شیره خواهد می شدن، در خنب جوشد مدتی خواهد قفا که رو شود، بس خوردنش باید قفا

آن خنب را که ساقی و مستیش بود نبرد از بهر شب روی که تو دانی نهاده‌ای

طرفه که چون خنب تنم بشکند یابد این باده قوامی دگر

سر خنب چون گشادی برسان وظیفه‌ها را به میان دور ما آ که غلام این دوارم

خنب آب از طرفی بانگ بر اینها زد و گفت که چه فریاد و فغان است و چه کار است و چه بار

به کون خنبک زنان گفتی به چوزم برادر جان برادر

نه آنم من که خنبانید یارد مرا هجران بدری چون هلالی

هر ذره که می جنبد هر برگ که می خنبد بی کام و زبان گفتی در گوش فلک بنشین