خماهن

پیروزهٔ چرخ را از آهم جز رنگ خماهنی نیابی

خانه رحمن نئی بدین همه سختی خانه شیطانی ای فشرده خماهن

ز نوک ناوک این ریمن خماهن فام هزار چشمه چو ریماهن است سینهٔ من

ای دل سنگین پی حقیقت عامی ریخته ئی گوئی از خماهن هاون

به طبع خرم و خندان شراب نوشیدند که بر خماهن گردون فروغ او سیماب

به دریابار، باشد عنبر تر به کوه اندر، بود کان خماهن

از یکی خاک زر و آهن کرد وز یکی گوهر و خماهن کرد

بهر دو نان ستایش دو نان کنم؟ مباد کب گهر به سنگ خماهن درآورم

ز بس که سوخته جان و رانده خون گشت زمین و آب به رنگ خماهن و مرجان

تا فرشته نکند ابلیسی نا خماهن ندهد ریماهن