خماری

مست نازی و خماری محنت اهلی خوشی چون دل لیلی خوش است از محنت مجنون چه باک

من به بزمی باده می‌نوشم که مستانش مدام مایهٔ مستی از آن چشم خمارین می‌برند

وقت مردن نبرد حسرت دنیا در خاک ورنه هر عربده جو دفع خماری بکند

صباحست ساقی و مینا تهی‌ست خماریم و فکر دگر ابلهی‌ست

ای جان نه ز باغ تو رسته‌ست درخت من پرورده و خو کرده با عشرت و خماری

لاله کز بویش دل زاهد به مستی می کشد زان بود میگون،که چشم پرخماری بوده است

وصال من ترا خوش بود چون مِیْ فراقم چون خماری بود در پِیْ

چه افتاده است دردسر دهم صائب عزیزان را که من چون خون شراب بی خماری در سبو دارم

تو نشئه تخت و خماری ندیده‌ای که بگویم چگونه خُرد و خراب تو و خمار تو بودم

گرد بیداری نمی‌گردد کسی در روزگار کز خمارین چشم او داروی خوابش می‌دهند