خلی

از پس پیغمبر آن باشد خلیفه کو بود هم مبارز هم به علم اندر سوار، ای ناصبی

پس در آتش چون خلیل بت‌شکن جانت را شایستگی یار ده

کو خلیلی که رو بحق آرد لا احبی بما سوی گوید

زهی به رشد تو چشم جهانیان روشن خلیفه دو جهان را تویی مرید و مراد

بیان نسبت خود کرده با خلیل علی برون ز کعبه صنم های آزر آورده

خون که گرفت گردنت را؟ خار که خلید دامنت را؟

خلیل کو گل از آن روی آتشین چیند؟ کجاست خضر که بیند به عالمِ آبش؟

نه بینم روی تو زین پس نه مانند تو دیگر کس کزان ریش چو بند خس به چشمم خس خلید ای جان

مرا چون خلیل آتشی در دل است که پنداری این شعله بر من گل است

روان فدای خلیلی نما چو اسماعیل ورت زمانه چو ابلیس سنگسار کند