خط کوفی

معنی کلمه خط کوفی در دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] خط کوفی به یکی از رسم الخط های قرآنی اطلاق می شود.
گفته می شود ریشه خط کوفی از خط سریانی گرفته شده است و عرب ها آن را از ساکنان عراق فراگرفتند.از خط کوفی در کتابت قرآن و دیگر مکاتبات و تا پیش از دوره رواج و رونق خط نسخ (اواخر قرن سوم و اوایل قرن چهارم) استفاده می شد. پس از اصلاحات ابن مقله روی خط نسخ و با توجه به رسایی و آسان خوانی آن، به تدریج از رواج خط کوفی کاسته شد.
وجه نامگذاری خط کوفی
خط کوفی به خط حیری (منسوب به شهر حیره نزدیک کوفه ) نیز معروف است؛ زیرا جایگاه تحول خط سریانی به خط کوفی، شهر «حیره» بود.پس از انتقال مرکز خلافت اسلامی از مدینه به کوفه، خط «حیری» به خط «کوفی» معروف شد.
نام های خط کوفی
خط «جزم»، «انباری» و «حجازی» از دیگر نام های خط کوفی است.
اقسام
...
[ویکی اهل البیت] نخستین نوع خوشنویسی که قرآن به آن نوشته شد خط کوفی بود. بعد از ظهور اسلام در ایران، این خط نیز رواج یافت.
با تأسیس شهرهای کوفه و بصره در دومین دههٔ شکوفایی اسلام،، دانشمندان گرانقدری بوجود آمدند که توجه زیادی به زبان و خط عربی داشتند و کوفه نقش تعیین کننده ای در خط مکّی - مدینه ای داشت؛ و خط جدیدی پدید آمد که بنام خط کوفی مشهور شد.
خط کوفی در نیمه دوم قرن اول هجری به اوج خود رسید و سه قرن دوام یافت.
به طور کلی خط کوفی در دون نوع ظاهر شده است. یکی تحریری، کتابتی، ساده و تزئینی و موشّح و دیگری کوفی بنّایی ومعقّلی.
خط کوفی تزئینی، از قرن دوم هجری عامل بسیار مهمی در هنر اسلامی برای سوره های قرآن مجید، نوشته های روی سکه ها و لوحه های یادبود بشمار می آمد. اما مهم ترین جلوه خط کوفی تزئینی را باید در قرن چهارم هجری در کتیبه های سلجوقی که در اواخر حکومت خلفای عباسی فعالیت داشتند، جست وجو کرد. از قرن چهارم به بعد خط کوفی به تنهایی شکل تزئینی یافت و این تحول تا اواخر قرن پنجم هجری ادامه یافت. از این زمان به بعد خط کوفی عملکرد اصلی خود را از دست داد و صرفاً تزئینی گشت.
خط بنایی یا معقلی خطی است بدون دور و متکی بر سطح. خط بنایی تشکیل شده از خطوط مستقیم عمود برهم که زوایایی را بوجود می آورد.
اصل و منشأ خط کوفی از خط سریانی است. خط کوفی ایرانی نیز براساس نتایج برخی پژوهندگان معاصر در آثار بازمانده کشف شده است. این خط کوفی شیوهٔ خاصی داشته با حروف منفصل که با خاطی مویین به یکدیگر پیوسته و در آن شباهتی با خط اوستایی و پهلوی یافت شده است که آن را کوفی شیوهٔ ایرانی نامیده اند.
خط کوفی در ایران تا مدت پنج قرن معمول بوده است که بیشتر در کتابت قرآن و تزئین ابنیه و کتب، ظروف و ... بکار می رفته است.

جملاتی از کاربرد کلمه خط کوفی

برج مدور از بناهای ساخته‌شده در دورهٔ سلجوقیان در شهر مراغه می‌باشد که در فاصلهٔ ده متری شمال گنبد کبود قرار گرفته‌است. بر روی کتیبهٔ برج به خط کوفی تاریخ احداث بنا سال ۵۶۳ هجری می‌باشد؛ ولی دربارهٔ نام بانی و مدفون داخل آن هیچ‌گونه اطلاعی در دست نیست و مزاری کاملاً ناشناخته‌است.
بنای آغازین این مسجد به روزگار سلجوقیان بازمی‌گردد که تنها مناره‌ای از آن بنای آغازین برجای مانده است. بازسازی و گسترش این بنا در دورهٔ تیموری و صفوی ادامه یافته و در سال‌ها کنونی نیز مورد توجه بوده است. کتیبه‌های آجری به خط کوفی، مناره‌ای از دوران سلجوقی، در و منبر چوبی منبت‌کاری شده، از جاذبه‌های این مسجد باشکوه است.
از همان آغاز شکل‌گیری خط عربی یا فارسی و رسم‌الخط آن دو شیوه نگارش متداول بود؛ یکی بیشتر متشکل از خطوط مستقیم بود که بعدها خط کوفی را تشکیل داد؛ و دیگری حاوی حرکت‌های مدور بود که می‌توان از آن به عنوان نوعی خط نسخ اولیه یاد کرد.
در این بنا کتیبه‌هایی به خط کوفی و خط ثلث مشاهده می‌شود. در حاشیهٔ بالای دیوار از گوشهٔ سمت راست به طرف محراب نیز کتیبه‌ای شامل اشعار فردوسی به خط ثلث برجسته گچ‌بری شده‌است.
آرامگاه میرسید بهرام با دیوار مربع (۴٫۵ × ۴٫۵ متر)، با سقف گنبدی به سبک معماری سامانیان با آجر پخته (۲۱ × ۲۱×۳ سانتی‌متر) ساخته شده‌است. سقف از ۳ قسمت قاب‌بندی شده تشکیل شده‌است. آیاتی از قرآن به خط کوفی در قاب رواق نوشته شده‌است. ستون‌ها از یک جفت آجر به سبک «دوگانه» ساخته شده‌است. دیوارهای کناری و پشتی بدون تزئین هستند. گنبد داخلی را یک طاق ۸ ضلعی (۵ ستون آجری) نگه می‌دارد. سقف از آجر پخته (۲۶٫۵ × ۲۶٫۵ × ۵ سانتی‌متر) ساخته شده‌است. مقبره چندین بار (۱۹۶۰–۱۹۷۰) تعمیر شد و ظاهر اولیه خود را از دست داد. مقبره با تناسبات دقیق اجزای معماری و مختصر بودن نقوش متمایز است.
در بالای ضریح نیز یک ردیف نقوش هندسی و در بالای آن به صورت نقوش اسلیمی وجود دارد. در قسمت بالای ضریح یک کتیبه به خط کوفی بنایی با عبارت محمد و علی به شکل قرینه به چشم می‌خورد.
در اثبات دعوی ست از خط کوفی به دست همه محضر بی وفایی
منسوخ گشت چون خط کوفی ز خط نسخ طغرای چین ابروی او از مثال خط
ن.ج. داود، مترجم عرب قرآن در مقدمهٔ ترجمهٔ خود از قرآن می‌نویسد: «با توجه به اینکه قرآن در اصل به خط کوفی نوشته شده بود و دارای حرکت و نقطه نبود، قرائت‌های مختلفی از آن توسط مسلمانان به‌وجود آمده‌است که به یک اندازه دارای ارزش و رسمیت می‌باشند».
بنای مقبره که روی یک پی سنگی استوار است در مقابل بارهای وارده مقاوم بوده و سنگ‌های آن با ظرافت خاصی تراش داده شده‌است. در قسمت فوقانی پی، سنگ‌های سفید به ارتفاع ۲۰٫۲ سانتی‌متر -که دور تا دور مقبره را شامل می‌شود- جهت استحکام به بنا چیده شده‌است. در فاصله میان این سنگ‌ها و آجرچینی روی آن در دور مقبره خط کوفی و ریحانی به رنگ آجر دیده می‌شود. متأسفانه بیشتر این خطوط از بین رفته و قابل خواندن نمی‌باشد. در دو طرف بدنه بنا نیز آثار دو سردر با کتیبه‌های کوفی و حاشیه مقرنس‌کاری شده زیبایی دیده می‌شود که قسمت عمدهٔ آن‌ها ریخته‌است.
خط کوفی از سریانی پدید آمده‌است و به خط کتابت اولیه قرآن مشهور است. این شبهه که در زمان کتابت وحی، خطی به نام کوفی وجود نداشته، چندان بی‌دلیل نیست، چراکه خط کوفی در ابتدا به خط حیری مشهور بود و بعدها که مسلمانان کوفه را در زمان عمر خلیفه دوم، نزدیک شهر حیره و انبار بنا نمودند، این خط نام کوفی گرفت.
بعدها این دستگاه به همراه اعداد عربی در اندلس وارد حوزه اروپا و ایتالیا شد و سرانجام مورد پذیرش دستگاه‌های مذهبی و واتیکان قرار گرفت. در زبان عربی و فارسی تا قبل از آن اعداد را با حروف می‌نوشتند و علامت قراردادی ویژه برای اعداد نداشتند. در خط کوفی اثری از اعداد نیست.