خاطف

حیات خویش را چون برق خاطف کم بنا دیدم ظهوری کردم اندر عالم و در دم فرو رفتم

نوک پیکان تو آب برق خاطف ریخته واتش تیغت شرر در سنگ و سندان یافته

فرود آمد بطرف دامن باغ چو برق خاطف و چون موت عاجل

جانا دنیا چون برق خاطف درگذر است و لحظه ای آن را توقف نیست و لقمه نانی سیری، و به شربت آبی سیراب چنان تصور کن که در آنچه از عمر تو گذشته است تمام اموال دنیا از تو بود، و همه نعمتها را صرف نمودی، ببین حال تو با آن فقیری که به نان جوی قناعت کرد چه تفاوت دارد؟ و آینده را هم که نمی دانی چه نوع خواهد بود.

یکی خرمن ظلم را برق خاطف یکی‌کشتهٔ عدل را مزن ساکب

همی یاد آیدم هر لحظه برق خاطف و خرمن همی یاد آیدم هر لمحه نجم ثاقب و شیطان

در آن لحظه نظیر است آن به برق خاطف و خرمن در آن لمحه شبیه است این به نجم ثاقب و شیطان

دوزخ از نور او کند پرهیز بگذرد همچو برق خاطف تیز

گردد چو برق خاطف از ابر قیرگون شمشیرها درخشان هردم ز تیره گرد

یکی در کمان تیر، چون برق خاطف؛ یکی بر میان، تیغ چون نار لاهب