جگری

گرت بود جگری سوختن ز داغ آموز ورت هوای شکفتن بود ز باغ آموز

خار آن بادیه در دیده من باد تمام که ز شوق کف پایی نخلد در جگری

گفتم صنما بهر چه در هر نظری از غمزه خدنگ می زنی بر جگری

سخن وی است و سرشک من، چو کنم نظاره روی او که به کام او شکری نهد، به دهان من جگری کند

از سپاه تو دل خصم ز بس بیجگری متنفّر چو ز ارباب طمع، طبع لئیم

بیش از فایدت هند اگر صرف شود عاقبت فایدتی نیست به جز خون‌جگری

داغ جگری‌ست بحر وکان را هر نقش از آن نگین خاتم

من به آتش جگری موسی مشتاق سروش او به دلکش خبری شعلهٔ طور اعزاز

رفتی تو و خون جگریست از تو مرا جان بر لب و دل پر خطریست از تو مرا

از سرشکم نه همین پنجة مژگان جگریست این حنا، کیست که در آب ندارد امشب