آء

أَنْ یَا مَلِکَ الرُّوسِ أَنِ اسْتَمِعْ نِدَاءَ اللهِ المَلِکِ القُدُّوسِ ثُمَّ أَقْبِلْ إِلَی الفِرْدَوْسِ المَقَرِّ الَّذِی فِیهِ اسْتَقَرَّ مَنْ سُمِّیَ بِالأَسْمَاءِ الحُسْنَی بَیْنَ مَلإِ الأَعْلَی وَفِی مَلَکُوتِ الإِنْشآءِ بِاسْمِ اللهِ البَهِیِّ الأَبْهی، إِیَّاکَ أَنْ یَحْجُبَکَ هَواکَ عَنِ التَّوَجُّهِ إِلَی وَجْهِ رَبِّکَ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ، إِنَّا سَمِعْنا ما نادَیْتَ بِهِ مَوْلاکَ فِی نَجْواکَ لِذا هَاجَ عَرْفُ عِنایَتِی وَمَاجَ بَحْرُ رَحْمَتِی وَأَجَبْناکَ بِالحَقِّ إِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ العَلِیمُ الحَکِیمُ

سبحان الّذی نزّل الآیات لقوم یفقهون سبحان الّذی ینزّل الآیات لقوم یشعرون سبحان الّذی یهدی من یشآء الی صراطه قل انّی لصراط اللّه لمن فی السّموات و الأرض طوبی لقوم یسرعون. سبحان الّذی ینزّل الآیات لقوم یعلمون سبحان الّذی ینطق من جبروت الأمر لا یعرفه الّا عباد مکرمون سبحان الّذی یحیی من یشآء بقوله کن فیکون سبحان الّذی یرفع من یشآء الی سمآء الفضل و ینزّل منها ما آراد علی قدر مقدور.

ای آنکه تیر چشم تو از سر خطا نرفت فی شرعکم بای خطآء دمی هدر

حاشاک من عی و لکن ربما یسام من شراب الدّمآء خشامها

بسمی الّذی به تضوّعت نفحات الرّحمن فی الامکان حبّذا هذا الیوم المبارک الّذی لا تعادله القرون و الأعصار حبّذا هذا الیوم اذ توجّه وجه القدم الی مقامه اذاً نادت الأشیآء و عن ورائها الملأ الأعلی یا کرمل انزلی بما اقبل الیک وجه اللّه مالک ملکوت الأسمآء و فاطر السّمآء.

سبحان الله درازدستی این کوته آستینان بین!! عقل ناقص را چه مایه که از این مطلب سخن گوید؟، و هم عاجز را چه پایه که در تمنای این مقصد پوید، دانایان این نشأه همه با حیرت نادانی خفتند بلکه آنانکه لولاک شنیدندی جز ماعرفناک نگفتند. سبحانک لانحصی ثنآء علیک انت کما اثنیت علی نفسک و فوق ما یقول القائلون.

الحمد لله الذی قد اظهر الطلعه بالجذبات و لقد اغن الورقه بالسر السطر من ورآء…

اجعلوا اشراقکم افضل من عشیّکم و غدکم احسن من امسکم فضل الانسان فی الخدمة و الکمال لا فی الزّینة و الثّروة و المال اجعلوا اقوالکم مقدّسة عن الزّیغ و الهوی و اعمالکم منزّهة عن الرّیب و الرّیآء قل لا تصرفوا نقود اعمارکم النّفیسة فی المشتهیات النّفسیّة و لا تقتصروا الأمور علی منافعکم الشّخصیّة انفقوا اذا وجدتم و اصبروا اذا فقدتم انّ بعد کلّ شدّة رخآء و مع کلّ کدر صفآء اجتنبوا التّکاهل و التّکاسل و تمسّکوا بما ینتفع به العالم من الصّغیر و الکبیر و الشّیوخ و الأرامل قل ایّاکم ان تزرعوا زؤان الخصومة بین البریّة و شوک الشّکوک فی القلوب الصّافیة المنیرة.

اور در زبان آشوری به معنای شهر است (همان واژه‌ای که در نام اورشلیم (شهر آشتی) هم وجود دارد) و میه به معنای آب است (هم‌ریشه با مآء عربی) یا ارومیه در زبان آشوری به معنای «شهر آب» است.

بنت عبدالرحیم جوهرة العقل و بدرالنهی و شمس الحیآء

افذقت الحلواء و بوت بالبلواء فکان هذا جزآء لاجترائی و انتقاما لالنقامی کما قال الشاعر التهامی:

و همه عالم اندر بلای این سه چیز مانده‌اند، چون تکلف کنند و این از روی معاملت بود؛ اما از روی تحقیق غذای درویش وجد باشد و لباسش تقوی و مسکنش غیب؛ از آن‌چه خداوند گفت، عزّ مِنْ قائلٍ: «وَاَنْ لَوِ اسْتَقامُوا عَلَی الطَّریقَةِ لَأَسْقَیْناهُم مآءً غَدَقاً (۱۶/الجنّ).» و نیز گفت، قوله، تعالی: «و ریضاً و لِباسُ التَّقوی (۲۶/الأعراف).» و رسول گفت، علیه السّلام: «الفَقْرُ وَطَنُ الغَیْبِ.»

یا راهب الاحدیّة اضربْ علی النّاقوس بما ظهر یوم اللّه و استوی جمال العزّ علی عرش قدس منیر. سبحانک یا هو یا من هو هو یا من لیس احد الّا هو. یا هود الحکم اضرب علی النّاقور باسم اللّه العزیز الکریم بما استقرّ هیکل القدس علی کرسیّ عزّ منیع. سبحانک یا هو یا من هو هو یا من لیس احد الّا هو. یا طلعة البقآء اضرب بانامل الرّوح علی رباب قدس بدیع بما ظهر جمال الهویّة فی ردآء حریر لمیع. سبحانک یا هو یا من هو هو یا من لیس احد الّا هو.

وَ إِذا أَنْعَمْنا عَلَی الْإِنْسانِ أَعْرَضَ عن الشکر و الطاعة متکبّرا متجبّرا، وَ نَأی‌ بِجانِبِهِ تباعد بکلیّته. و قیل: اعجب بنفسه. وَ إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ فَذُو دُعاءٍ عَرِیضٍ ای ذو صیاح طویل. و قیل: فَذُو دُعاءٍ عَرِیضٍ ای اقبل علی الدّعاء الکثیر، و المعنی: لا یشکر علی النعم و لا یصبر عند فقد النعم و لا منافاة بین قوله: «یؤس قنوط» و بین قوله: فَذُو دُعاءٍ عَرِیضٍ لانّ الاوّل فی قوم و الثانی فی قوم. و قیل: یؤس قنوط بالقلب دّعآء باللسان. و قیل: یؤس قنوط من الصنم دّعآء للَّه.

قد احترق المخلصون من نار الفراق این تشعشع انوار لقآئک یا محبوب العالمین؛ قد ترک المقرّبون فی ظلمآء الهجران این اشراق صبح وصالک یا مقصود العالمین؛ قد تبلبل اجساد الاصفیآء علی ارض البعد این بحر قربک یا جذّاب العالمین؛ قد ارتفعت ایادی الرّجآء الی سمآء الفضل و العطآء این امطار کرمک یا مجیب العالمین؛ قد قام المشرکون بالاعتساف فی کلّ الاطراف این تسخیر قلم تقدیر ک یا مسخّر العالمین؛ قد ارتفع نباح الکلاب من کلّ الجهات این غضنفر غیاض سطوتک یا قهّار العالمین؛

وَ ما جَعَلَ أَدْعِیاءَکُمْ أَبْناءَکُمْ الدّعی من تبنّیته و ادعیته ابنا. و ذلک انّ الرّجل فی الجاهلیّة کان یتبنّی الرّجل فیجعله کالابن المولود، و کانوا یورثون الادعیآء میراث الأبناء.

کوکب طالع و بدر تلالا فتراهت به نجوم السمآء

کی ز خضرآء الدمن روشن شود چشمم که اکنون بالش از خورشید و فرش از طارم اخضر گرفتم