آسیمه سر

شدند عاجز از جنگ شیران نر بماندند حیران و آسیمه سر

ای دل آسیمه سر از کوی بلا می آئی مگرت بار نداد آن بت بیباک آنجا

یاران به درد من ز من آسیمه سر ترند ایشان چه کرده‌اند بگو تا من آن کنم

تو ای بیوفا ابن عم درنگر سوی جفت غمخوار آسیمه سر

آسیمه سر ازچهره چون نار مرا ساخت آشفته دل از طره طرار مرا کرد

ای عزیز آخر دیدی که بوستان بی سر خر و انجمن خالی از خطر نیست. با وجود این همه مردم مختلف اللحیه همانا محفلت را تکیه بکتاش باید گفت. من اینکه پی سپر و خود را از این مخاطرات بیرون خواهم افکند اگر چه حمل بر بدعهدی خواهی کرد و این حرمت را به بیوفائی نسبت خواهی داد. الفراق ممالا یطاق من سنن المرسلین، رفتم تا کی و کجا به شرف حضور حضرت که وام دل بود و او کام جان دید روزی شود. یا عزیز این چه اوضاع است که در هر مجلس و محفلت شهود می افتد، این ایوان بزم است یا میدان رزم، اگر میدان رزم است ما مردم میدان نیستیم و اگر ایوان بزم، این همه اصحاب رزم کیستند، غرض من زیاده تاب درنگ نداشتم آسیمه سر روی به صحرا گذاشتم.

آسیمه سر شدند در افلاک ماه و مهر چون گشت سرنگون به زمین آفتاب دین

من بنده که نزدیک تو شعر آرم، باشم آسیمه سر و ساده دل و خیره و واله

به چشم اندرش تنگ دهرفراخ همی راند آسیمه سر سوی کاخ

وز آن پس شنیدم یکی بدخبر کز آن نیز برگشتم آسیمه سر