آفتاب پرستی

به آفتاب پرستی شده است شهره «وفایی» چو خط رنگ فرنگت، چو زلف غالیه فامت

بندهٔ عشقیم و محو دوست فروغی ذرهٔ پاکیم و آفتاب پرستیم

نه در طریقه ی مستی و آفتاب پرستی به هیچ مرتبه پیدا نشد ستاره پرستم

در آب و آینه بینی همیشه صورت خویش که آفتاب پرستی و بت پرستی همی

اگر سجود کند بر رخ تو زلف تو شاید که نیست مذهب هندو جز آفتاب پرستی

ز شمس مفخر تبریز آفتاب پرستی که اوست شمس معارف رئیس شمس مکانی

گردد در آفتاب پرستی دو تیغه باز بیند اگر به چهره آن گلعذار صبح

خوش آنکه جلوه چو میکرد آفتاب رخش من آفتاب پرستی چو برهمن بودم

چو آفتاب پرستی گرفت دیده ی گل زبان بلبل برخواند عشری از پا زند

به آفتاب پرستی اگرچه دایم هست میان ببسته بزنّار اندر جا پرده