بادزن

تا که بر شعله کین مرغ دل خصم کباب شود، از تیغ تو پر مکسش بادزن است

کو عقل که نفس را کند منع هوس از شهد به بادزن شود دور، مگس

زامداد هوا در عین گرما نجنبیده است بال بادزن ها

سزد که از پر طاوس بادزن سازد هر آن مگس که چوتو شکرش بدست افتد

بارگی از شهپر جبریل ساخت بادزن از بال سرافیل ساخت

سیلی خورد از بادزن ار عود بسوزد گر دم زند آنجا نفس باد شمالی

دسته‌ای از طرّهٔ خود بر چِنَم بادزنی سازم و بادت زنم

شود مرغ دلم تا زآتش رخسار او بریان دو مژگان بابزن سازد دو گیسو بادزن دارد

آتش دل شعله ورتر می شود هر دم مرا بسکه درجنبش همی چون بادزن گردیده ای

تا نگردد همی آن آتش رخساره خموش زلفش آن آتش افروخته را بادزن است