آفتاب گاه

تا که باشد جرم ماه از قُرب و بُعد آفتاب گاه چون زرین‌ کمان و گاه چون سیمین سپر

تا از مسام خاک به تاثیر آفتاب گاهی بخار خشک جهدگه بخار تر

گه بسوزم پای تا سر زآفتاب گاه افسرده شوم از برف و آب

تا ز دور آسمان و قرب و بعد آفتاب گاهگاهی همچو گوی و گاه چون چوگان شود

کوکبان اندر خیال آفتاب گاه بی نور و گهی با نور و تاب

شهسوار تیز تاز شرق یعنی آفتاب گاه جولان از هلالت نعل یکران یافته

گه ز مه گفتی گهی از آفتاب گاهی از برگ گل سنبل نقاب

گه درختش نام شد گه آفتاب گاه بحرش نام گشت و گه سحاب

گاهی گداخته تنش از تیغ آفتاب گاهی شکافته دلش از ضربت عصا

تا از مسام خاک به تاثیر آفتاب گاهی بخار خشک جهد گه بخار تر