آب رخ

بی‌آب رخ طالع مه‌پرور تو ماه تا عهد تو چون ماهی بی‌آب طپیده

با خاک ره ز روی مذلت برابرم آب رخم همی‌رود و نان نمی‌رسد

آب رخ ما ز آتش هجر کردی تو به خاک راه هامون

نبرد آب گهر تلخی منت ز مذاق چون صدف آب رخ خویش به نیسان مفروش

آب رخ دین خود چه ریزی از آتش شهوت جوانی

بود رنج سفر درمان هر درد بود گرد سفر آب رخ مرد

تا دل به گره بستیم با حرص نپیوستیم جمعیّت گوهر ریخت آب رخ توفان‌ها

رنگ چون کاه تو اهلی نبود رو زردی عاشقان آب رخ از چهره کاهی دارند

تا آب رخی گوهر مقصود نریزد کردند بسان صدف سینه سپرها

واعظ ترا باین همه آلودگی مگر بخشد خدا بآب رخ دیدگان پاک