آفتاب گیر

ز عکس گنبد او، آفتاب گیرد نور چنانکه لعل از خورشید آب و تاب گرفت

پرسیدم از منجم کی آفتاب گیرد گفت آن زمان که از رخ آن مه نقاب گیرد

اگر چنانکه گویی در آفتاب، چیزی دیگر بجز آفتاب آفتابی دیگر کند؟ نکند. جای آفتاب، خود آفتاب گیرد. آنکس که ذوق این کلمات چشیده بود، حزن و خوف او را از خود بستده باشد. مگر که از جملۀ واصلان از یکی نشنیده‬ای که گفت: «مَنْ عَرَفَ اللّهَ طالَتْ مُصیبَتُهُ»؟ هر که خدا را بشناخت، مصیبت او دراز شد. دریغا این از بهر آن گفتم که شیخ ما گفتی: «لایَعْرِفُ الحقَّ إِلَّا الحَقُّ» گفت: «خدارا کسی نشناخت مگر خود او؛ ای عزیز او را خود او داند، و او را خود او شناسد پروانه چون آتش شود، آتش از آتش چه بهره گیرد، و چه حظ و چه نصیب یابد؟ و چون از آتش دور باشد، حظ چگونه برگیرد و با غیریت چگونه سازد؟ عقل اینجا نرسد. اگر ورای عقل چیزی داری، خود دانی که چه میگویم:

هر ذره را به قدر طلب نور داده اند در کار خویش شب پره را آفتاب گیر

صبح است ساقیا می چون آفتاب گیر عیش رمیده را به کمند شراب گیر

گر زانکه ز آفتاب گیرد یاقوت یاقوت لبت رنگ ز روی تو گرفت

آن می که چو آفتاب گیرد زو چشمهٔ خشک آب گیرد

دل می شود سیاه ز فانوس بی چراغ در روز ابر باده چون آفتاب گیر

لطف تو عام آمد چون آفتاب گیر مرا نیز تو عامی دگر