آماجگاه

وَاندر آماجگاه راه کند تیر او اندر آهنین دیوار

ای خدنگِ غمزه ضایع کن به ما هم ناوکی تا بداند جانِ ما آماجگاهِ تیرِ کیست

چو شب نزدیک شد کارش بپرداخت نفس آماجگاه تیر خود ساخت

یارب! به خون حلق علی اصغر صغیر کز کینه گشت حنجرش آماجگاه تیر

به تربت سپردندش از تاجگاه نه جای نشستن بد آماجگاه

زمین هست آماجگاه زمان نشانه تن ما و چرخش کمان

از غمزه ناوک‌زن شدی، آماجگاهت دل کنم هرروز جانی بایدم تا بر درت منزل کنم

گه از ثریا آماجگاه تیر نهد گه از شهابی زوبین کشد زروی هوا

تا نشناسد عدو که خصمی چون من داده در آماجگاه ناوک اوجان

ز دیگر سو ابد آماجگاهی نه زین سو و نه زان امکانِ راهی