آنتی ژن

این گروه شامل ایمونوگلوبولین‌هایی است که با پادگن‌های(آنتی‌ژن) محلول واکنش نشان می‌دهند و آن‌ها را به رسوبات جامد تبدیل می‌کنند (پرسی‌پیتاسیون). بسیاری از این مولکول‌های محلول که از عوامل بیماری‌زا هستند، به هنگام رسوب کردن غیرفعال می‌شوند.چند پادتن به آنتی ژن‌های محلول متصل می‌شوند و زنجیرهٔ اتصالی آنتی ژن‌ها بدین صورت باعث می‌شود که اجتماع آنتی ژن و پادتن‌ها با یکدیگر رسوب کنند.

در این حالت آنتی‌ژن‌ها به صورت نامحلول (ذره‌ای) یا توده‌هایی از آنتی ژن-آنتی‌کور ظاهر می‌گردند. حال به این دلیل که این ترکیب‌های آنتی ژن-آنتی کور نسبت به ذرات آنتی ژن سریعتر به وسیلهٔ فاگوسیت‌ها گرفته می‌شوند، پس باعث زدودن آنتی ژن از خون می‌گردند. این واکنش به واکنش راسب شدن (از لحاظ اصول واکنش) شباهت دارد

در طول جنگ اول جانشینان، او با آنتی پاتر، کراتروس و بطلمیوس ائتلافی تشکیل داد. در سال 320 قبل از میلاد، آنتیگونوس با کشتی به قبرس رفت و در آنجا استحکاماتی را شکل داد. جنگ در سال 320 قبل از میلاد پایان یافت، زمانی که پردیکاس توسط افسران ناراضی (سلوکوس و آنتی ژنس) در حالی که تلاش ناموفق برای حمله به ساتراپ بطلمیوس در مصر داشت به قتل رسید.

در اتصال ذره ویروس به سلول میزبان نیز نقش دارند. این پروتئین‌ها به عنوان آنتی ژن‌های ویروسی می‌باشند. علیه این شاخص‌های آنتی ژنی پروتئینی و گلیکوپروتئینی که در سطح ذره ویروسی وجود دارند پاسخ ایمنی ایجاد می‌شود. برخی از پروتئین‌ها سطحی فعالیت خاصی مانند آگلوتیناسون گلبول قرمز توسط هماگلوتینین ویروس آنفلوآنزا دارند. از پاسخ ایمنی علیه پروتئین‌های سطحی ارتومیکسوویروس‌ها جهت ساخت واکسن آنفلوآنزا استفاده می‌شود.