آشفته سامان

جان و تنم ای دوست فدای تن و جانت، افسانه درد پای و روز آشفته سامان مرا بنده زاده بر فرهنگ دری دست گشاد و داستان پرداخت، بی رنج افزائی و سخن سرائی این رنجور خسته و نیم جان شکسته خواهی دید و دانست به کدام روز گرفتارم و تا کجا کوب آزمای شکنج و تیمار، اگر چه این گفت گهر سفت بیش از دهان چون من تنگ پوستی سبک مغز و خود پرستی هیچ شناخت است، آن مرد هستی نورد و سراپا درد همی تواند سرود، بیت:

درآن آشفته سامانی، چو زلفت، مرا آشفته سامان آفریدند

نه بم داند آشفته سامان نه زیر به آواز مرغی بنالد فقیر

دل به زلفش می‌کشد آشفته سامانی مرا می‌:ند تکلیف هندستان پریشانی مرا

نسیمی کرده گویا، آشیان بلبلی ویران بهار آشفته سامان، گل پریشان حال می باشد

دلم در زلف او عمری اسیر است من آشفته سامان یادگارش

با دو زلف بیقرارت هر سحرگه با نسیم با همه آشفته سامانی قراری داشتیم

فلک جمعیتم بر هم زند، خواهد پریشانم نمی داند من از زلف بتی آشفته سامانم