آبگذر

تصور بر آن است که این آب‌گذر در سدهٔ یکم میلادی ساخته شده و فاز دوم ساخت یا نوسازی آن در حدود سال ۳۰۰ اتفاق افتاده باشد. هیبت بنا و ترسی که در ساکنان مریدا ایجاد می‌کرد سبب شد تا آنان این آب‌گذر را آب‌گذر معجزه‌آسا بنامند. آکوئِدوکتو ده لوس میلاگروس یکی از سه آبگذری است که در مریدا ساخته شد. آبگذر ۱۵ کیلومتری آکوا آگوستا که از منبع کورنالوو تغذیه می‌شد و آبگذر سن لازارو که کانال‌های زیرزمینی آب آن را تأمین می‌کردند دو آبگذر دیگر شهر مِریدا بودند. همچنین در مجاورت این آبگذر پل رومی کوچکی به نام پوئنته ده آلبارِگاس قرار دارد که به موازات آن کشیده شده است.

آبگذر سگوبیا مهم‌ترین بنای شهر از نظر معماری است که در طول سده‌های گوناگون مورد استفاده قرار داشته و به بهترین نحو تا به‌امروز حفظ شده‌است. این آبگذر حتی تا این اواخر نیز کار انتقال آب به سگوبیا به‌ویژه سگوبیا آلکازار را انجام می‌داد.

آبگذر سگوبیا در سال ۱۹۸۵ در فهرست میراث جهانی یونسکو به‌ثبت رسید با این حال به‌دلیل زوال بلوک‌های سنگی، نشت آب و ترک‌خوردگی و رو به زوال رفتن سنگ‌های گرانیتی به‌دلیل آلودگی، این بنا در سال ۲۰۰۶ از سوی بنیاد جهانی آثار تاریخی در فهرست بناهای تاریخی نیازمند پاسداری قرار گرفت.

از پرده برون آبگذر بر صف رندان پنهان ز نظرها نظری جانب ما کن

نخستین کار بازسازی آبگذر سگوبیا در زمان پادشاهی فرناندوی دوم، پادشاه آراگون و ایزابل یکم، ملکه کاستیا مشهور به فرمانروایان کاتولیک صورت پذیرفت و دون پدرو مسا، رئیس صومعهٔ جرونیمو دل پارال هدایت این پروژه را برعهده گرفت. مجموعاً ۳۶ طاق ساخته شد و دقت فراوانی در این کار مبذول گشت تا تغییری در سبک اولیهٔ بنا داده نشود. پس از آن در سدهٔ شانزدهم رف‌های میانی و تندیس‌های درون آنان به سازه اضافه شد.

آبگذر سگوبیا از بلوک‌های آجرشکل گرانیتی ساخته شده‌است و در دوران رومیان، هر کدام از بلندترین سه طاق آن نوشته‌ای برنزی داشت که نام سازنده و تاریخ ساخت آن را مشخص می‌ساخت. امروزه دو رف در دو سوی آبگذر هنوز قابل مشاهده‌است و بنا بر یافته‌ها، در یکی از آن‌ها نگاره‌ای از هرکول به‌عنوان کسی که بنا بر روایات شهر را بنیان‌گذاشته بود قرار داشت. اما رف دیگر شامل نگاره‌هایی از ویرخن د لا فوئنسیسلا (پشتیبان شهر) و استفان قدیس است.

نخستین بخش آبگذر دارای ۳۶ طاق نیمه‌مدور است که پس از تخریب بخشی از آن‌ها در سال ۱۰۷۲ توسط موروها، در سدهٔ پانزدهم بازسازی شدند. ردیف طاق‌ها در دو طبقه سازمان‌دهی‌شده و تزئینی ساده دارد. عرض کلی طاق‌های قسمت بالا به ۵٬۱ متر رسیده و ستون‌های این قسمت کوتاه‌تر و نازکتر از ستون‌های قسمت زیرین هستند. طاق‌های قسمت پایین آبگذر تقریباً پهنایشان به ۴٬۵ متر می‌رسد و رفته‌رفته بر محیط ستون‌هایشان افزوده می‌شود.