اسپرد

بدو گفت کای یادگار مهان پسندیده و ناسپرده جهان

پای او ناسپرده نطع طمع کرد از کائنات قطع طمع

شکل وی ناپسوده دست صبا شبه وی ناسپرده پای دبور

مه مراد تو را ناسپرده پای محاق گل بقای تو را ناببرده دست ذبول

ای نابسوده اوج جلال تو دست وهم وی ناسپرده خاک جناب تو پای ظن

بهثت بزم ترا نانبشه ظل و حرور جهان جاه ترا ناسپرده لیل و نهار

بران رنج و سختی بپروردیم کنون چون برفتی بکه اسپردیم

پدر گر به روز جوانی بمرد نه تخت بزرگی کسی راسپرد

مرد در ظلمت ایام گهر یابد و کام که به ظلمت گهر اسپرد همی اسکندر

چون شبنم گداخته صائب سبکروان راه فلک به آبله پاسپرده اند