آنسان

دیدمش آنسان که نمودم خیال بلکه فزون‌تر به جمال و کمال

نی نی که به دست تو گه ریزش دریا مضمر بود آنسان‌که بود نیسان مدغم

گرفت آن هجانامه، آنسان رواج که شه را درون شد، به سر بیم تاج

کتاب خدارا به خوشترسرود زبر خواندی آنسان که شایسته بود

پس آنچه کرد وی و اینچنین مسلم گشت بماست فرض که آنسان کنیم بی کم و کاست

دل گویدش که رام منست آنسان کز حلقه دو کونش بجهانم

نطق ناکرده کمیت فکرتش همچون شتر خفت آنسان کش و گفتی در شکم شد دست و پا

چو زینگونه بر گنج ره یافتند شتابند از آنسان که بشتافتند

پیش دانا مرتضا ایمان بود پیش نادان غیر او آنسان بود

بر آنسان یک مهی شادی نمودند زمانی بی می و رامش نبودند