اقطار

کی باشد اختری در اقطار در برج چنین مهی گرفتار

همه اقلیم دل او را مسلم همه اقطار حسن او را مقرر

وز سخنهای قوی خلعت پر زور مدام بختیانم به قطارند و روان در اقطار

جهان سته در آن رحبه یک جهت ز جهات سپهر تسعه در آن عرصه قطری از اقطار

ازچهل سال فزون شد که به شیرین سخنی من چو خورشید در اقطار جهانم مشهور

امیر فرخ‌زاد را، رحمة اللّه علیه، مقدّر الأعمار و خالق اللیل و النّهار العزیز الجبّار مالک الملوک، جلّ جلاله و تقدّست اسماؤه‌، روزگار عمر و مدّت پادشاهی این مقدار نهاده بود و دردی بزرگ رسید بدل خاص و عام از گذشته شدن او بجوانی و چندان آثار ستوده و سیرتهای پسندیده و عدلی ظاهر که باقطار عالم رسیده است، شعر:

سلطان ستای چون من و سلطان نشان چو تو نامد پدید و ناید از اقطار ملک و دین

وکیل رزق تویی ای بزرگوار از لطف نسیم خلق تو این مژده داد در اقطار

ای سحاب مطیر کلک تو را درّ مکنون مقاطر اقطار

ز کفکِ‌ اسبان گشته کُناغ بار هوا ز بانگِ مردان در پاسخ آمده اقطار

مرا این سخن مستحیل نمود و دانستم که چنونی گزاف نگوید. چون در سنهٔ ثلاثین [۵۳۰ق / ۱۱۳۶م] به نیشابور رسیدم، چهار سال بود تا آن بزرگ روی در نقاب خاک کشیده بود. آدینه‌ای به زیارت او رفتم و یکی را با خود ببردم که خاک او به من نماید. مرا به گورستان حیره بیرون آورد و بر دست چپ گشتم. در پایین دیوار باغی، خاک او نهاده و درختان اَمرود و زردآلو، سر از باغ بیرون کرده و چندان برگ و شکوفه بر خاک او ریخته بود که خاک او در زیر گُل پنهان شده بود و مرا یاد آمد آن حکایت که به شهر بلخ از او شنیده بودم. گریه بر من افتاد که در بسیط عالم و اقطار ربع مسکون او را هیچ جای نظیری نمی‌دیدم. ایزد تبارک و تعالی جای او در جنان کناد بمنّه و کرمه.»