آبخورد

پس نشان داد کاندرخت کجاست گفت از آن آبخورد که خانی ماست

درکنار من نگاری رشک یک ‌فردوس حور چون غزالی با هژبری بر سر یک آبخورد

تو ترک آبخورد محبت نمی‌کنی اینقدر بی‌حقوق هم ای دل ندانمت

ای آنکه آب خوش خوری از تشنگی فسق باقی ز آبخورد تو بانگ شرابه ایست

نیست صائب چشم ما بر ریزش ابر بهار آبخورد سبزه ما از لب جوی خودست

جوی زر جدولشان آبخورد سبزه تر گرد وی از لاژورد

روان آب در سبزهٔ آبخورد چو سیماب در پیکر لاجورد

گر آبیست روشن در این تیره خاک غلط کردن آبخوردش چه باک

اگر خواهی که از عجایب خویش فراتر شوی در زمین نگاه کن که چگونه بساط تو ساخته است و جوانب وی فراخ گسترانیده که چندان که روی به کنار وی نرسی و کوهها را اوتاد وی ساخته تا آرام گیرد در زیر پای تو و نجنبد و از زیر سنگهای سخت آبهای لطیف روان کرده تا بر روی زمین می رود و به تدریج بیرون می آید که اگر به سنگ سخت آبها گرفته نبودی به یک راه آمدی تا جهان غرق کشتی یا پیش از آن که مزارع به تدریج به آبخوردی برسیدی.

عاشق که آبخوردهٔ عشقست خاک او کانون شوق بوده دل همچو مجمرش