بزر

ب سنگ دل و چیره زبانست و لیک روزی چو ترا زویش بزر راست کنم

مُقِّر فضل او بینم عزیز و خوار و نیک‌ و بد رهین شکر او بینم بزرگ و خرد و مرد و زن

تو پیش‌رو این رمهٔ بزرگی جان و دل من زین رمه رمان است

آن بزرگان که همنشین ویند روشن از پرتو یقین ویند

بزرگی ز طاقش شده سربلند ز خاک درش آرزو بهره مند

بزرگان که در خاک فرسوده اند همه بنده ی شاه من بوده اند

پدر و مادر آن بزرگ پسر مر خطابش کنند جان پدر

به کلک خواجه بزرگ دوم سرای که هست بلند مرتبه و خرده دان به فضل و ذکا

به خسرو چنین گفت کاین نیست داد که چندین بزرگان خسرو نژاد

نژاد و بزرگی و تخت و کلاه چو شد گرد ازین بیش چیزی مخواه