تشعشعی

اما مطالعاتی که در سال ۲۰۰۱، توسط تیمی از پژوهشگران انگلستانی انجام شد، نشان می‌دهد که طبق اطلاعات ماهواره‌ای ۳۰ سال گذشته، تشعشعی که از زمین به فضا فرستاده می‌شود، کاهش یافته‌است. این یعنی اثر گلخانه‌ای که همگام با تولید بیشتر گازهای گلخانه‌ای، افزایش پیدا کرده‌است.

خدمه آپولو ۸ اولین افرادی بودند که از کمربند وان آلن در فاصله ۲۴۰۰۰ کیلومتری زمین عبور کردند. دانشمندان پیش‌بینی می‌کردند عبور از کمربند با سرعتی به فراوانی سرعت فضاپیما می‌تواند سبب ایجاد تشعشعی شود که مقدار آن همانند پرتو ایکس یا یک میلی‌گری است (انسان به‌طور میانگین سالانه ۲ تا ۳ میلی‌گری دریافت می‌کند). برای ثبت دوز دقیق تشعشع، به هر خدمه، دوزیمتری وصل شده بود که اطلاعات را به زمین می‌فرستاد و در نتیجه مجموع تشعشع هر خدمه معین می‌گشت. در پایان این مأموریت، این خدمه تشعشع میان‌گین ۱٫۶ میلی‌گری را تجربه کردند.

سحابی تاریک ابری از گرد و غبار و گاز است که گازش نور میدان‌های ستارگان یا سحابی‌های تابان پشت سرش را که از این ابر می‌گذرند، جذب می‌کند. سحابی‌های تاریک، که به سحابی‌های جذبی نیز معروفند، هیچ تشعشعی از خود ندارند، ولی ممکن است نورهای جذب شده را به شکل امواج رادیویی یا انرژی مادون قرمز یا فرو سرخ دوباره بتابانند. شاید جرم سحابی‌های تاریک چندین هزار بار از جرم خورشید بیشتر باشد. اگر یک سحابی به اندازهٔ کافی جرم داشته باشد، در نقطه‌ای از زمان موادش فشرده شده و تبدیل به ستاره می‌شود. شاید سپس سحابی تاریک با ستارگان جوان گرم حرارت ببیند و به سحابی نشری درخشانی تبدیل شود.

وقتی ابعاد، نسبت به طول موج کار بسیار کوچک هستند، نقشهٔ تشعشعی آن مانند دوقطبی الکتریکی کوچک است. حداکثر تشعشع در صفحهٔ عمود بر مسیر مارپیچ روی می‌دهد. می‌گویند آنتن مارپیچی در حالت قائم است.