آتش روی

ای خنک آن را که سرش گرم شد ز آتش روی چو تو شیرین ذقن

از آتش رویت جگر گلاله بسوخت از قد تو کار سرو بالا بگرفت

زلف، در آتش روی تو، چو در تاب شود دل و جانم، بدل آتش و سیماب شود

آتش روی تو ما را سخت سوخت گر چه کار اوحدی را خام کرد

گر ندانستی دلا کاتش گل وریحان شود آتش روی خلیلم بین گل وریحان شده

شب آمد برف می‌ریزد چو سیم‌آب ز یخ مهری چو آتش روی برتاب

هر چند در آتشم ولی دود دلم در آتش روی آشنائی مرساد

شوخ حمامی که دارد همچو آتش روی گرم می شود از باد حمامش رگ و پی چرب و نرم

اگر از آتش روی تو تابی بر هوا آید کند ابر بهاری را چو آب اندر خزان روشن

تا که سیخ مژه را تافته بر آتش روی نیست یک دل که بر این آتش بریان تو نیست