آغازیان

جُلبَک به موجودات گیاه‌مانند در نزدیکی یا داخل آب می‌گویند؛ از نظر آرایه‌شناسی از آغازیان هستند و به علت دارا بودن سبزینه و انجام فعالیت‌های فتوسنتزی، از طرف زیست‌شناسان در زیرگروه گیاهان قرار گرفته‌اند. از نمونه‌های جلبک می‌توان به علف دریایی قرمز و علف صخره و کاهوی دریایی اشاره کرد.

آغازیان را می‌توانیم در هفت گروه قرار دهیم (جدول مقابل). بسیار مشکل است که انواع متنوع آن‌ها را در یک طرح ساده بگنجانیم. کتاب‌ها به‌طور سنتی آن‌ها را به شکلی غیرطبیعی (مانند آنچه در سده نوزدهم اجرا شد)، به فتوسنتزکننده‌ها (جلبک‌ها)، غیرخودخوراک‌سازها (پروتوزوآ) و جذب کننده‌ها (آغازیان قارچ‌مانند]) تقسیم‌بندی می‌کنند.

اندازهٔ جلبک‌ها از موجودات گیاهی تک‌سلولی گرفته تا جلبک‌های بزرگ فرق می‌کند. بعضی از جلبک‌ها دارای ریشه و ساقه و برگ هستند، ولی در واقع هیچ فرقی بین قسمت‌های مختلف جلبک‌ها مشاهده نمی‌شود و تمام سلول‌های این آغازیان کم و بیش شبیه هم هستند و نیز همهٔ آن‌ها دارای سبزینه هستند.

آغازی یا آغازیان هر موجود یوکاریوتی است که جانور، گیاه یا قارچ نباشد. آغازیان یک گروه طبیعی یا خوشه (کلاد) را تشکیل نمی‌دهند، بلکه یک گروه مصنوعی از چندین خوشهٔ مستقلی هستند که از آخرین جد مشترک یوکاریوتی تکامل یافته اند. در همهٔ روش‌های آرایه‌شناسی زیست‌شناسی، آغازیان دربرگیرنده تعداد زیادی از یوکاریوت‌های میکروارگانیسم و همچنین پروکاریوت‌ها بودند، به‌ویژه تک‌یاخته‌های جانوری و تک‌یاخته‌های گیاهی.

بسیاری از جلبک‌های سبز تک‌سلولی اند و در آب شیرین زندگی می‌کنند؛ بعضی دیگر پرسلولی بوده و در آب شور زندگی می‌کنند. بسیاری از پلانکتون‌های میکروسکوپی آب شور از جلبک‌های سبز هستند. جلبک‌های سبز میکروسکوپی در خاک‌های مرطوب و حتی درون سلول‌های موجودات دیگر زندگی می‌کنند. این دسته از جلبک‌های سبز به صورتِ هم زیست با روزن داران، که آن‌ها هم از فرمانروی آغازیان هستند، زندگی می‌کنند.