آب‌پز کردن

آب‌پز عبارت است از آمیخته‌ای از مواد تشکیل‌دهنده جامد خوراکی که در یک مایع پخته شده‌اند. این مواد تشکیل دهنده می‌توانند شامل سبزی‌جات (هویج، سیب‌زمینی، پیاز، لوبیا، فلفل، قارچ و گوجه‌فرنگی) و گوشت یا مواد دیگر باشد. گوشت‌های سفت‌تر مانند گوشت گاو در آرام‌پزی کاربرد دارند. ماکیان، سوسیس و خوراک دریایی هم در خوراک آبپز استفاده می‌شوند. غیر از آب از عصاره‌های طعم دار هم برای پخت مواد اولیه استفاده می‌شود. در هنگام آب‌پز کردن سعی می‌شود از دمای کمتری بهره برده شود تا مزهٔ خوراکی‌ها به خوبی به هم آمیخته شود.

این محققان می‌گویند که کباب یا مایکروویو کردن قارچ باعث حفظ بسیاری از مواد آنتی‌اکسیدان آن می‌شود اما آب‌پز یا سرخ کردن قارچ این مواد آنتی‌اکسیدان را کاهش می‌دهد. سرخ کردن قارچ باعث می‌شود آنتی‌اکسیدان، پروتئین و کربوهیدرات آن در روغن از بین برود و ارزش غذایی آن کم شود هر چند که قارچ خوشمزه‌تر می‌شود. آب‌پز کردن هم مقدار زیادی از آنتی‌اکسیدان و پروتئین قارچ را از بین می‌برد. هرچند باعث افزایش گلوکان می‌شود که ممکن است در پیشگیری از بیماری‌های قلبی مؤثر باشد.

جوشاندن، آرام‌پزی، بلانچ کردن، آب‌پز کردن، بخارپزی، دم کردن، پخت تحت فشار، جوشاندن سنگی، پخت با فلاسک خلاء

دمای مایع نباید به حالتی برسد که تولید حباب بخار نماید. به عنوان مثال انواع خورش را برای بهتر جا افتادن و کامل پختن بااین شیوه تهیه می‌کنند. آب‌پزی ملایم از این لحاظ که مثلاً» تکه‌های گوشت سفت و سبزیجات تکه‌تکه نمی‌شوند یک برتری نسبت به آب‌پز کردن سریع و جوشیدن کامل می‌باشد. آرام‌پزی شیوه‌ای مناسب و مؤثر در پخت غذا می‌باشد. اگر در این روش به جای آب از شیر یا خامه استفاده کنیم از اصطلاح شیر و خامه پزی استفاده می‌شود. دمای نهایی آرام‌پزی موضوعی است که بین سرآشپزان مورد بحث و اختلاف نظر است، این دما بین ۸۲ تا ۹۴ درجه سانتی گراد متغیر است.

رواج کشت اصولی برنج از دورهٔ یایویی (۵۰۰ پ. م تا ۳۰۰ میلادی) در ژاپن آغاز شده‌است. روش‌های پخت مانند آب‌پز کردن، کبابی کردن، بخارپز کردن از دوران‌های کهن در ژاپن متداول بوده‌است اما به نظر می‌رسد که روش روغن‌پز کردن موادغذایی، در دورهٔ آسوکا (۵۳۸ تا سال ۷۱۰ میلادی)، از چین و کره وارد ژاپن شده باشد. در دورهٔ نارا (۷۱۰ تا ۷۹۴ میلادی) تأثیر فرهنگ چین بر روی غذا و فرهنگ غذایی ژاپن آشکار است. در این دوره بسیاری از غذاهای چینی وارد فرهنگ غذایی ژاپن شدند و پس از منطبق شدن با موادغذایی ژاپنی و ذائقه مردم ژاپن، به‌صورت غذاهای ژاپنی درآمدند.

۳. تمدن‌های باستانی (حدود ۳۵۰۰ قبل از میلاد - ۵۰۰ پس از میلاد): روش‌ها و دستور العمل‌های آشپزی در تمدن‌های مختلف باستانی مانند مصر، بین‌النهرین، یونان و روم تکامل یافته است. آنها از روش‌های مختلف پخت و پز استفاده می‌کردند، از جمله پخت، برشته کردن، آب‌پز کردن و سرخ کردن. استفاده از فر، قابلمه و تابه پخت و پز را کارآمدتر کرد و امکان تهیه غذاهای پیچیده را فراهم کرد.