آبکند

سپه کشید چه از تازی و چه از بلغار چه از برانه چه از آبکند و از فاراب

آبکندی دور و بس تاریک جای لغز لغزان چون درو بنهند پای

به پهلوی بیشه یکی آبکند برش خفته دد همچو کوهی بلند

این رود از ایپروس جنوبی می‌گذرد و آبکندهای آن چنان تیره و ژرف است که شاعران یونانی آن را رودی از رودهای دوزخ یا منشعب از سرچشمه‌ای دوزخی شمرده‌اند.

گشاده ز پهلوی اسبِ بلند یکی رخنه چون رخنه آبکند

از آن پیش که افتم در آن آبکند سپر بر سر آب خواهم فکند