اوّل
معنی کلمه اوّل در لغت نامه دهخدا

اوّل

معنی کلمه اوّل در لغت نامه دهخدا

اول. [ اَ ] ( ع مص ) بازگشتن. ( آنندراج ) ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( تاج المصادر بیهقی ). برگشتن. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). || سطبر شدن روغن و انگبین و جز آن. ( منتهی الارب ) ( تاج المصادر ). ماسیدن و بستن روغن و جز آن. || اصلاح آوردن و سیاست کردن. ( اقرب الموارد ) ( تاج المصادر ) ( آنندراج ). سیاست راندن. || اولی شدن. ( ناظم الاطباء ).
اول. [ اَو وَ ] ( ع اِ ص ، ق ) نخستین. ( کشاف اصطلاحات الفنون ).نخست نقیض آخر. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( مهذب الاسماء ) ( اقرب الموارد ) ( غیاث اللغات ). آغاز. ( کشاف اصطلاحات الفنون ). یکم. آغاز کار. ( زمخشری ). اصل آن اوأل بر وزن افعل مهموزالاوسط بود همزه بواو قلب شد و درهم ادغام گردید و گویند اصل آن «ووأل » و «وول » بتشدید واو بر وزن فوعل بوده واو اول به همزه مبدل شد.ج ، اوائل ، اوالی و اولون ، و بر اواول جمع بسته نشده است زیرا اجتماع دو واو را که در میان آن دو، الف باشد ثقیل میدانند. ( منتهی الارب ) ( کشاف اصطلاحات الفنون ). هرگاه اول صفت باشد غیرمنصرف است و الا منصرف. گوئی. لقیته عاماً اول و عاماً اولاً و نمیگویی عام الاول یا آنکه کم استعمال میشود و میگویی. ما رأیته مذعام اول و اول را بعنوان صفت رفع میدهی مثل اینکه گفته ای : اول من عامنا. و بعنوان ظرف نصب میدهی مثل اینکه گفته ای : مذعام قبل عامنا. ( منتهی الارب ). اول صیغه ٔاسم تفضیل است به معنی پیشتر و منصرف آمدن لفظ اول اسم تفضیل و عدم استعمال آن بیکی از استعمالات ثلاثه اسم تفضیل که من و اضافت و الف و لام است از جهت کثرت استعمال است لهذا بعض صرفیان وزن آن فوعل مثل جوهر قرار داده اند. ( غیاث اللغات ) ( آنندراج ) :
میوه ها در فکر دل اول بود
در عمل ظاهر بآخر میشود.مولوی.پس سلیمان گفت ای هدهد رواست
کز تو در اول قدح این درد خاست.مولوی.گر تیغ برکشد که محبان همی زنم
اول کسی که لاف محبت زندمنم.سعدی.بنیاد ظلم اول در جهان اندک بود هر کس آمد بر آن مزیدی کرد.( گلستان ).
- اول آغاز ؛ ازلی :
نام تو کابتدای هر نامست
اول آغاز و آخرانجام است.نظامی.- امثال :
اول الفکر آخرالعمل ؛ کلمه جامعه اوایل فیلسوفان وقاعده مقرره بزرگان حکماست که گویند هر صانع و عاملی نخست نتیجه و غایت عمل را منظور کند و اندیشه خود را در آن بکار برد و آنگاه بدان کار پردازد و همان اول فکر اوست که در آخر بکار آید چنانکه درودگر نخست جلوس بر سر میز را بیندیشد آنگاه شروع بساختن سریر کند :

معنی کلمه اوّل در فرهنگ معین

( اَ وُ ) [ ع . ] (اِ. ) جِ اوایل . ۱ - آغاز. ۲ - نخست ، نخستین .

معنی کلمه اوّل در فرهنگ عمید

ویژگی هر که یا هر چیز که در مقام نخست و پیش از چیزهای دیگر باشد، یکم.

معنی کلمه اوّل در فرهنگ فارسی

نخست، یکم، ضد آخر، اولین:درفارسی به معنی نخستین
( اسم ) ۱ - آغاز مقابل انجام پایان ۲ - نخست نخستین یکم مقابل آخر. جمع : اوایل اولون اولین . یا از اول تا آخر . از آغاز تا انجام . یا اول از همه . پیش از همه پیش از هر چیز . ۳ - (اسم ) اسمی است از اسمائ حسنی (خدا )
نامی از نامهای خدایتعالی و آنکه همیشه بود .

معنی کلمه اوّل در دانشنامه عمومی

آول (آلمان). آول ( به آلمانی: Aull ) یک شهر در آلمان است که در Verbandsgemeinde Diez واقع شده است. آول ۴۷۷ نفر جمعیت دارد.
اول (آلمان). اول ( به آلمانی: Auel ) یک شهر در آلمان است که در ایالت راینلاند - فالتس واقع شده است. اول ۲۳۴ نفر جمعیت دارد.
معنی کلمه اوّل در فرهنگ معین

معنی کلمه اوّل در دانشنامه آزاد فارسی

اوّل
در اصطلاح قرآن و علم کلام، از نام های نیکوی (← اسماءالحسنی) خدا است و دربرابر آخر (حدید، ۳) قرار دارد. به نظر متکلمان، اوّل بودن خداوند دارای دو معنی است: ۱. یگانۀ بی آغاز و آفریدگار ازلی، که بی واسطه یا با واسطه علت وجود تمام موجودات است و خود موجودی است که از ازل تا به ابد باقی است؛ ۲. نخستین موجود در سلسلۀ طولی نزولی وجود، که وجود تمام موجودات مستفاد از وجود بی پایان و بی آغاز اوست و خود مبدأالمبادی محسوب می شود.

معنی کلمه اوّل در دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] اوّل در سه معنی به کار میرود : ۱- ازلی ۲- مبتدا و علّت اشیا۳-از اسما و صفات الهی
اوّل در اصل به شکل «أءْول» یا «آول» بر وزن أفْعَلْ و از ریشه (أ و ل) یا «أوْءَل» بر وزن أفْعَل و یا «وَوّل» بر وزن فَوْعل هر دو از ریشه (و أ ل) دانسته شده است.برخی وزن آن را أفْعَل و هر دو «واو» آن را اصلی به حساب آورده اند.
معانی اوّل
برخی اوّل را در لغت به معنای مقدّم بر چیزی، به گونه ای که آن چیز بر شیء مقدّم، مترتّب باشد دانسته اند. عده ای اول را به معنای ابتدای چیزی که گاهی دوم دارد و گاه ندارد دانسته و در فرق اول با سابق گفته اند:سابق همواره مقتضی مسبوق است.ولی در اوّل الزاماً وجود ثانی ضروری نیست ، گرچه برخی آن را به معنای ابتدای عدد که دارای ثانی است نیز دانسته اند. اوّل از اسم های ذات خدا بوده، با ذات حق و دیگر اسمای خداوند ، عینیت و اتحاد دارد.اوّل و آخر از صفات متقابل اند و ذات حق به دلیل نامحدود بودن قابل اتصاف به آن هاست، بنابراین، بین اول و آخر بودن خدای سبحان منافاتی نیست. گفتنی است که حق از همان حیث که آخر است اوّل بوده، از همان حیث که اوّل است آخر نیز هست ، زیرا خداوند واحد حقیقی است و جهات گوناگون در او نیست. اهل عرفان در تقسیمی اسمای الهی را به ۴ اسم اول و آخر و ظاهر و باطن، تقسیم کرده، آن ها را امّهات اسما دانسته و اسم جامع آن ها را « اللّه » و « رحمن » به حساب آورده اند.آنان معتقدند هر اسمی که مظهر آن ازلی و ابدی است، ازلیّت آن از اسم اوّل و ابدیّت آن از اسم آخر است و نیز اسمای متعلق به ابداء و ایجاد در اسم اوّل داخل اند چنان که اسمای مربوط به اعاده و جزاء در اسم آخر داخل اند.
اول در قرآن و احادیث
اسم اول در دعاها و احادیث بسیاری به کار رفته است.اول به عنوان یکی از اسم های خدا تنها یک بار در قرآن به کار رفته است:«هُوَ الاَوَّلُ والأخِرُ والظّهِرُ والباطِنُ و هُوَ بِکُلِّ شَیء عَلیم». برخی ترتیب ذکر اسمای چهارگانه در آیه را به این دلیل دانسته اند که هر اسم متأخری، متضمن اسم یا اسم های پیش از آن است، بنابراین هر سه اسم آخر و ظاهر و باطن متضمن اسم اول اند.
تبیین اوّل بودن خداوند
...
[ویکی الکتاب] معنی أَوَّلَ: نخست
معنی أَثَاماً: سزا-مجازات - کیفر سخت
معنی أَثْخَنتُمُوهُمْ: بسیار آنها را کشتید- برآنها غلبه کردید - آنان را از قدرت و توان انداختید (کلمه اثخان به معنای بسیار کشتن ، و غلبه و قهر بر دشمن است . کلمه ثِخَن به معنی غلظت و بی رحمی است و اثخان کسی به معنی بازداشتن و مانع حرکت وجنبش او شدن است مثلاً با کشتن او . د...
معنی أَثَرِ: اثر-جای پا
معنی أَثَرْنَ: زیر ورو کردند-برپا نمودند
معنی أَثَرِی: در پی من
معنی أَثْقَالاًَ: بارهای سنگین
معنی أَثْقَالَکُمْ: بارهای سنگینتان
معنی أَثْقَالَهَا: بارهای سنگینش
معنی أَثْقَالَهُمْ: بارهای سنگینشان
معنی أَثْقَلَت: آن زن سنگین شد
معنی أَثْلٍ: نام گیاهی بی میوه(طرفاء)
تکرار در قرآن: ۳۶۸(بار)
[ویکی اهل البیت] اول (اسم الله). از اسما و صفات الهی بله معانی ازلی، مبتدا و علّت اشیا است.
اوّل در اصل به شکل «أءْول» یا «آول» بر وزن أفْعَلْ و از ریشه (أ ـ و ـ ل) یا «أوْءَل» بر وزن أفْعَل و یا «وَوّل» بر وزن فَوْعل هر دو از ریشه (و ـ أ ـ ل) دانسته شده است. برخی وزن آن را أفْعَل و هر دو «واو» آن را اصلی به حساب آورده اند.
برخی اوّل را در لغت به معنای مقدم بر چیزی به گونه ای که آن چیز بر شیء مقدّم، مترتّب باشد، دانسته اند.
عده ای اول را به معنای ابتدای چیزی که گاهی دوم دارد و گاه ندارد دانسته و در فرق اول با سابق گفته اند: سابق همواره مقتضی مسبوق است؛ ولی در اول الزاماً وجود ثانی ضروری نیست، گرچه برخی آن را به معنای ابتدای عدد که دارای ثانی است نیز دانسته اند.
اوّل از اسمهای ذات خدا بوده با ذات حق و دیگر اسمای خداوند، عینیت و اتحاد دارد. اوّل و آخر از صفات متقابل اند و ذات حق به دلیل نامحدود بودن قابل اتصاف به آنهاست، بنابراین بین اول و آخر بودن خدای سبحان منافاتی نیست. گفتنی است که حق از همان حیث که آخر است اوّل بوده، از همان حیث که اوّل است، آخر نیز هست، زیرا خداوند واحد حقیقی است و جهات گوناگون در او نیست.
اهل عرفان در تقسیمی اسمای الهی را به 4 اسم اول و آخر و ظاهر و باطن تقسیم کرده، آنها را امّهات اسما دانسته و اسم جامع آنها را «اللّه» و «رحمن» به حساب آورده اند. آنان معتقدند هر اسمی که مظهر آن ازلی و ابدی است، ازلیّت آن از اسم اوّل و ابدیّت آن از اسم آخر است و نیز اسمای متعلق به ابداء و ایجاد در اسم اوّل داخل اند چنان که اسمای مربوط به اعاده و جزاء در اسم آخر داخل اند.
اسم اول در دعاها و احادیث بسیاری بکار رفته است.
اول به عنوان یکی از اسمهای خدا تنها یک بار در قرآن بکار رفته است: «هُوَ الاَوَّلُ والأخِرُ والظّهِرُ والباطِنُ و هُوَ بِکُلِّ شَیء عَلیم». (سوره حدید/57 ، 3) برخی ترتیب ذکر اسمای چهارگانه در آیه را به این دلیل دانسته اند که هر اسم متأخری، متضمن اسم یا اسمهای پیش از آن است، بنابراین هر سه اسم آخر و ظاهر و باطن متضمن اسم اول اند. در تبیین اوّل بودن خداوند بیانهای زیر وجود دارد:
[ویکی فقه] اول (قرآن). اول، از اسما و اوصاف الهی است. وصف کردن خدا به اول، بدین معناست که پیش از او چیزی به وجود نیامده است.
پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله وسلّم می فرماید: اللهم انت الاول فلیس قبلک شیء؛ خداوندا تو اولی هستی که قبل از تو چیزی نیست و از چیزی پیش از خود نشات نگرفته است و او ازلی و ابدی است. امیرمؤمنان علی علیه السّلام می فرماید: لیس لاولیته ابتداء و لا لازلیته انقضاء هو الاول لم یزل و الباقی بلا اجل؛ برای اولیت او آغازی نیست و برای ازلیت او پایانی نخواهد بود؛ نخستینی است که همواره بوده و جاویدی است که سرآمدی ندارد.
نخستین بودن خداوند
هو الاول والاخر... وهو بکل شیء علیم (اوست اول و آخر و ظاهر و باطن و او به هر چیزی داناست.)
← بیان تفسیر المیزان
۱. ↑ راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ۱، ص۲۲.
...
[ویکی اهل البیت] اوّل (اسم الله). از اسما و صفات الهی بله معانی ازلی، مبتدا و علّت اشیا است.
اوّل در اصل به شکل «أءْول» یا «آول» بر وزن أفْعَلْ و از ریشه (أ ـ و ـ ل) یا «أوْءَل» بر وزن أفْعَل و یا «وَوّل» بر وزن فَوْعل هر دو از ریشه (و ـ أ ـ ل) دانسته شده است. برخی وزن آن را أفْعَل و هر دو «واو» آن را اصلی به حساب آورده اند.
برخی اوّل را در لغت به معنای مقدم بر چیزی به گونه ای که آن چیز بر شیء مقدّم، مترتّب باشد، دانسته اند.
عده ای اول را به معنای ابتدای چیزی که گاهی دوم دارد و گاه ندارد دانسته و در فرق اول با سابق گفته اند: سابق همواره مقتضی مسبوق است؛ ولی در اول الزاماً وجود ثانی ضروری نیست، گرچه برخی آن را به معنای ابتدای عدد که دارای ثانی است نیز دانسته اند.
اوّل از اسمهای ذات خدا بوده با ذات حق و دیگر اسمای خداوند، عینیت و اتحاد دارد. اوّل و آخر از صفات متقابل اند و ذات حق به دلیل نامحدود بودن قابل اتصاف به آنهاست، بنابراین بین اول و آخر بودن خدای سبحان منافاتی نیست. گفتنی است که حق از همان حیث که آخر است اوّل بوده، از همان حیث که اوّل است، آخر نیز هست، زیرا خداوند واحد حقیقی است و جهات گوناگون در او نیست.
اهل عرفان در تقسیمی اسمای الهی را به 4 اسم اول و آخر و ظاهر و باطن تقسیم کرده، آنها را امّهات اسما دانسته و اسم جامع آنها را «اللّه» و «رحمن» به حساب آورده اند. آنان معتقدند هر اسمی که مظهر آن ازلی و ابدی است، ازلیّت آن از اسم اوّل و ابدیّت آن از اسم آخر است و نیز اسمای متعلق به ابداء و ایجاد در اسم اوّل داخل اند چنان که اسمای مربوط به اعاده و جزاء در اسم آخر داخل اند.

معنی کلمه اوّل در ویکی واژه

اول
جمع (اوایل): ویژگی آن‌که یا آنچه از حیث زمان، رتبه، اهمیت، و مانند آنها پیش از کسان دیگر یا چیزهای دیگر باشد.
آغاز، نخست، نخستین.
این واژه آریایی است ؛ واژه آریایی اول ( av el ) از ریشه av ( یکم ) و پسوند اِل el ساخته شده که واژگان اَو av ( یکم ) و ایو ēv ( یک ) هر دو در نوشته های اوستایی زپت ( ضبط ) شده اند. هم اکنون مردمان اصفهان لپز ( لفظ ) درستتر اول را به کار میبرند که همان avel باشد. پسوند اِل نشانگر دارندگی است ولی پسوند *یِل که گویشی دیگر از اِل باشد در گویش تبرستانی ( مازندرانی ) نشانگر فاعل است و به معنای گذارندگی و نهندگی به کار میرود. یِل و اِل شاید از هشتن - هلیدن ( گذاشتن - گذاردن ) گرفته شده باشند که از هل واژه کارهل ( فاعل ) را به دست آورده ام. نمونگان: اول ( یکمین ) کاهل ( کاهیده - کاسته مند ) کامل ( به کام شده - دلخواسته - پسندیده ) شامل ( به درون کشیده شده همخانواده با آشامیدن. در اوستایی شام=پذیرفتن ) پازل ( فاضل - سرریز شده - از پاختن - پازیدن. همخانواده با فاضلاب ) واژه ایو ēv از او av ستانده شده زیرا در زبان پارسی با کشاندن یک صدای کوتاه هالت افزونگی و پایندگی پیدا میشود که هالتی مانند صیغه مبالغه در زبان عربی باشد. نمونگان: پر ( دوروبری ) ←پیر ( پیرامون - دوروبر ) تر ( دوری - آن سری ) ←تیر ( دور - آن سر ) در کابل به پیاده رو روبرویی تیر میگویند. یادآوری: تیر ( ابزار جنگی ) در گذشته تیگر بوده و از ریشه تر نیست. سر ( پُری - لبریزی ) ←سیر ( پُر - اشباع ) زو zav ( توان - زندگی، زوار=پرستار یا نیرومند ) ←زیو ( توانا←زیویدن =توانا - زنده ) اوav ( یکم ) ←ایو ( یک ) مانند ایوواژ ( یک گفته=جمله - در دستور زبان ) و ایوور ( یک باور=یقین ) ایویچ ( یکی از همه=فقط ) . *پیرس: tabarestan. ir/dictionary
یک، یکم، نخست.

جملاتی از کاربرد کلمه اوّل

فیلم برگرفته از رمانی به همین نام است و برای اوّلین بار در جشنوارهٔ ساندنس ۲۰۱۳ اکران شد و نظر مثبت عموم را برانگیخت.
عبدالرّحمان بن محمّدبن محمّد بن عزیز نیشابوری(تولد:۳۵۷هـ ق در نیشابور، مرگ:۴۳۱ هـ ق در نیشابور)، مشهور به ابن دوست و ابن دُرُست، از علما، ادیبان و شاعران تازی گوی ایرانی اواخر قرن‌چهارم و نیمه اوّل قرن پنجم هجری‌قمری، در عصر سامانیان بود.
جَمَدْ: به فتح اوّل و ثانی آب گرد آمده و جمع شده و جزو چیزی.
فرهنگستان زبان و ادب فارسی: فرهنگ واژه‌های مصوّب فرهنگستان، دفتر هفتم، بخش اوّل: فارسی. تهران، ۱۳۷۶ تا ۱۳۸۵.
دِ خشْ تمنّا دارمه ته مونگه چیره خاره بَوْ دِ خشِ یا سهْ اوّلْ، به میره
گذشت از اوّل و در دو نماند او سوم بگذاشت از چارم براند او
واضحه که به عنوان اوّلین کارم تحت تأثیر دیگر خواننده‌ها بودم. من تلمیح‌های زیادی از خواننده‌هایی مثل «ناس[و ۱۰]» و «ای زد[و ۱۱]» داشتم. «بی‌نهایت» فقط یه آزمایش بود برای این که بتونم بفهمم قالب آهنگ‌هام چه جوری باشه. چه جوری با میکروفون صدا درست کنم و خودم رو عرضه کنم. یه پیش نمایش بود؛ «بی‌نهایت» مثل یه سکوی پرش بود که منو بالا ببره.
جلال آن باده کآن بد مهر پیمود به اوّل صاف و آخر بود دُردی
شَتَرْ: به فتح اوّل و ثانی دریدن پلک پایینی چشم .
حقیقت ذات قرآن مصطفایست که اوّل معدن صدق و صفایست
و حقّ اوّل نور همه انوار است زیرا که معطی حیات است و بخشنده نوریّت است و او ظاهر است از بهر ذات خویش و ظاهر کننده دیگری. «الله نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ»
اناالحق گوی وز جان کن گذر باز حجاب اوّل و آخر برانداز
چو صورت ره نداند سوی اوّل بماند جان در اینجا هم معطّل
معنی اوّل خدا دادت بعلم معنی آخر عصا دادت بحلم
آراگورن در شؤرای الروند روشن می‌سازد که نام استرایدر توهین آمیز است. اما او خودش را اوّلین بار به این نام به فرودو و بقیه هابیت‌ها معرّفی کرد؛ و آن‌ها هم او را به همین شکل صدا می‌زدند (در میناس تیریت وقتی یکی از هابیت‌ها آراگورن را استرایدر صدا زد ایمراهیل انرا به شکلی توهین شمرد و تعجب کرد). بعدها آراگورن معادل کوینیایی تلکونتار را به عنوان نام سلطنتی خویش برگزید.
اوّلین کنکور ایران در سال ۱۳۴۸ برگزار شد و ۴۷٬۷۰۳ نفر داوطلب در آن شرکت کردند. سؤالات اوّلین دورهٔ کنکور، به صورت سؤالات کوتاه پاسخ طرّاحی شده بود. در آزمون سال ۱۳۹۴ که چهل و ششمین کنکور ایران بود حدود ۸۵۰۰۰۰نفر داوطلب ورود به دانشگاه بودند که ۵۰۰۰۰۰ نفر در رشته علوم تجربی ثبت نام کرده بودند.
در مبحث جبر مجرد، پنج خاصیّت اوّل در مورد جمع، نشان می‌دهد که مجموعهٔ
از این دریا که اوّل چشمه بودست که بحر است و ترا چشمه ببودست
معنی اوّل ترا قرآن کتاب معنی آخر ترا ایمان خطاب
چنگ را زهره مجلس بزند اوّل بار باز بنشاند و بنوازد و در برگیرد