زداینده

نامت اسمی شود زداینده تن طلسمی جهان گشاینده

ز هر سو رم آهو و رنگ و غرم ز دل‌ها دم کل زداینده گرم

زنگار غمان گرفت دور دل دل من بزدای که زنگ دل زداینده تویی

زنگار غمان گرفت دل در بر من بزدای دلم که دل زداینده تویی‌

و باز موحدان در شعر شاعر نظر کردند آفرینندهٔ طبع ورا دیدند و زدایندهٔ خاطرش را و اندر آن اعتبار فعل را بر فاعل دلیل کردند؛ تا آن گروه اندر حق گمراه شدند و این گروه اندر باطل، راه یافتند و انکار این مکابره‌ای عیان باشد.

زدایندهٔ هسی است آسمان به پایان تنت را خورد بی گمان

چه چرب دست زداینده ای که حشمت اوست همه جز آینه دین و ملک نزداید

عجایب غیر و لاغیری که معشوق است با عاشق وصال بوالعجب دارد زدوده با زداینده

زانکه به آلام غم دهر، مرهمی درد زداینده چو شعر «‌بهار» نیست

دستش هرگاه گشاینده باد رایش هر زنگ زداینده باد