باد پروا

خاک هستی یک قلم بر باد پرواز فناست غافلان محو بز افکندن سجاده اند

چو مرغ سحرخوان نوا ساز کرد بر طوبی آباد پرواز کرد

باد پروانهٔ تو نافذ و هم اندر عید مادحت را برسانند ز دیوان مرسوم

باد پروانه کجا گرد دلت می گردد؟ تو که چون شمع دو صد کشته به محفل داری

ای دل، می تجرید تمنا نکنی بی‌پروایی، مباد پروا نکنی

باد پروازش کند گوی زمین را بی‌سکون گر نویسد بر پر خود آیت عونش ذباب

ز تثلیثی کجا سعد فلک راست به تربیع صلیبت باد پروا